Joanna Pietroń, z domu Kłósek, urodziła się 22 kwietnia 1928 roku w Trzcianie. Jej rodzice to Apolonia i Józef Kłóskowie. Prowadzili razem dwuhektarowe gospodarstwo. Ojciec dorabiał przez pewien czas pracą dróżnika w sąsiednim Łapanowie, matka zaś krawiectwem. Mieli dwójkę dzieci. Syna, który zmarł w wieku zaledwie 12 lat i właśnie Joannę.
      Gdy Joasia chodziła do piątej klasy Szkoły Ludowej w Trzcianie wybuchła wojna. Klasę pierwszą gimnazjalną skończyła na tajnych kompletach w domu Jana Ryby w Trzcianie. Po zakończeniu wojny skończyła Gimnazjum, a następnie Liceum Ogólnokształcące w Bochni. Po maturze zaczęła pracować jako referentka w Fabryce Guzików w Krakowie, kończąc jednocześnie kurs administracyjno - handlowy. Tak było do roku 1952. Wtedy wyszła za mąż za Stefana Pietronia, rodaka ze Trzciany. 

      Odmieniło się jej życie. Zaczęła się praca w gospodarstwie i wychowywanie dzieci. Urodziła ich aż siedmioro. Jednocześnie opiekowała się będącymi już w podeszłym wieku rodzicami. Pomagała swoim dzieciom budować domy. Z wielkim zamiłowaniem wraz z mężem tańczyła i śpiewała w prowadzonym przez Andrzeja Lisa trzciańskim zespole pieśni i tańca.

      Tymczasem dzieci dorastały i odchodziły z domu. Pisała do nich listy. Tak też było z listem do córki Anny. Akurat były imieniny i trzeba było napisać życzenia. Postanowiła napisać je wierszem. W takich właśnie okolicznościach powstał jej pierwszy wiersz. Jako, że różnych okazji (imieniny, któreś tam urodziny) przybywało, a układanie wierszy nie sprawiało jej trudności, wierszy przybywało. Nie przywiązywała wielkiej wagi do tych wierszy i dlatego wiele z nich przepadło. Tak na poważnie, to pierwszy wiersz napisała jakieś 3 lata temu. Wtedy miała już więcej czasu, by pozbierać myśli. O ile dobrze pamięta, pierwszym był wiersz "Cicha modlitwa serca". Od tego czasu siada za stołem, zbiera myśli, a potem przelewa je na kartkę papieru. Największą grupę utworów stanowią wiersze okolicznościowe przeznaczone dla członków rodziny, jak np. napisany na 18 urodziny bliźniaków Jacka i Moniki. Ale napisała też kilka wierszy, których do tej grupy nie można zaliczyć. Są to wiersze o rodzinnej Trzcianie, o przyrodzie, refleksyjne wiersze satyryczne, a także religijne.
       - Uważam, że każdy rodzi się poetą, choć nie każdy wiersze pisze. Trzeba czasem takiego trafu okoliczności jaki ja spotkałam. Siadłam do napisania listu do córki ... i tak się zaczęło. Wierszy nie piszę po to, by publikować. Nigdy na żadnym poecie się nie wzorowałam. Moje wiersze to po prostu zapis przemyśleń, moich myśli. Czasem powstają na prośbę wnucząt. Zawsze mają w sobie dużo uczucia, bo tak powinno być z wierszami - mówi autorka.